Al ruim 30 jaar woon ik in Wageningen. Een half jaar nadat ik hier kwam wonen (+/- 1989) heb ik besloten dat ik als man vrouwenkleding wilde dragen. Gedachten daarover speelden toen al een paar jaar door mijn hoofd, maar durfde er tot dan toe niets mee te doen. Ik scheef er wel veel over in mijn dagboeken.
Tegenover mij woonde Rose en ik was helemaal weg van haar. Zij was de eerste die ik vertelde over mijn wens om vrouwenkleding te dragen. Omdat zij dat toen geen probleem vond, kon ik eindelijk de moed opbrengen en liep ik vanaf 1989 in vrouwenkleding door Wageningen.
Dat was best lastig, want ik werd zeker in het begin herhaaldelijk uitgescholden en soms zelfs getrapt. Ik voelde me daardoor best onveilig. Die dingen zijn gelukkig echt veranderd Wageningen. Nu vind ik het geen probleem, maar toen was ik echt heel bang !
Wat is er veranderd in de tijd en hoe ging Wageningen ermee om?
Men vond het moeilijk. Iedereen oordeelde erover en ik voelde me soms helemaal niet geaccepteerd. Er zijn momenten geweest dat ik ook niet goed wist wat ik nu precies wilde zijn en was soms erg ongelukkig met mezelf.
Wat altijd gebleven is, is dat mensen al een oordeel over je klaa hebben. 30 jaar geleden dacht bijna iedereen dat ik homoseksueel was, alleen omdat ik vrouwenkleding droeg. Dat denken mensen nu nog steeds af en toe. Maar wie mij kent weet, dat ik als man alleen op vrouwen val. Anderzijds, wat maakt het uit ?
Voordat SHOUT bestond, was er de homogroep in Wageningen. Ik heb toendertijd contact gezocht met de homogroep omdat ik me vrouw voelde en ook op vrouwen viel. Ik las een tijd lesbische boeken en kon me (ik denk dat dat het is geweest) identificeren met hetgeen wat ik las. Ik leerde Maria van de homogroep kennen en praatte over het vrouw voelen en alles eromheen.
Ik was wel welkom, maar binnen de vrouwengroep kon ik niet geplaatst worden. Dat is me bijgebleven omdat het op dat moment wel logisch was (in mijn ogen dan) en ik me dus buitengesloten voelde. Het duurde dan ook maar kort voordat ik besloot niet meer naar de Homogroep te gaan, ik kreeg het gevoel had dat ik er niet thuis hoorde.
Eigenlijk ben ik daarna mijn eigen weg gegaan. Ooit heb ik onderzocht of ik mijn lichaam wilde veranderen naar vrouw en heb gesprekken gehad met Anton Verschoor in Amsterdam, van de toen Gender Stichting. Al snel zei hij dat het voldoende was om vrouwenkleding te dragen. Omdat dat ik erg twijfelde over mezelf en de operatie meende hij dat ik er nog niet aan toe was.
Met de tijd werd mij duidelijk dat ik voor mijn gevoel nooit echt een vrouw zou kunnen zijn, immers ik kan geen kinderen krijgen, heb geen baarmoeder en zou altijd grove handen en allerlei andere zaken houden. Ik heb me na die realisatie ook niet meer druk gemaakt over of ik echt vrouw wilde zijn, maar me gefocus op het dragen van vrouwenkleding en het gevoel van vrijheid wat dat voor mij met zich mee brengt.
Sommige momenten moest ik nog een broek aan, o.a. op mijn werk tot vorig jaar september. Vorig jaar is dat veranderd, nadat een medewerker die over diversiteit ging binnen WUR mijn afdeling verzocht mij toe te laten in vrouwenkleding. Vanaf dat moment kwam ik in vrouwenkleding op mijn werk en het is mij en de WUR 100% meegevallen. Dat er tot die tijd moeilijk gedaan was al die jaren, was omdat men geen beeld van mij had en dat ze bang waren dat ik als kermisatractie gezien zou worden. Gek eigenlijk dat mensen ook hier weer vooroordelen hebben zonder dat ze weten hoe het zit. Nu loop ik al meer dan een jaar met rok en panty of maillot op mijn werk rond. Ik heb vrijwel geen broeken meer en draag ze eigenlijk alleen nog voor mijn ouders en zus, die mijn dragen van vrouwenkleding helaas niet goed kunnen accepteren.
Nu ik 51 jaar ben, weet ik nog steeds niet wat ik ben en wat ik wil zijn. Dat antwoord gaat er ook niet meer komen en daar heb ik vrede mee. Ik heb autisme en uit sommige onderzoeken is gekomen dat autisten een verhoogde kans hebben op genderdysforie. Ik ga er dan ook vanuit dat dit bij mij ook speelt. Maar waar het nu door komt of niet, ik ben wie ik ben!
Ik ben erg aktief in Wageningen, onder andere bij Thuis en RTV Rijnstreek. Ik loop regelmatig door de stad en ben in Wageningen een bekende verschijning geworden. Waar ik vroeger angst had me te laten zien, lijkt het daarom nu heel gewoon.
